FREE

این هم عکس های زیادی از گوشه و کنار حرم امام رضا(ع)

تعداد عکس ها خیلی زیاد هست برای مشاهده ی باقی عکس ها باید به ادامه مطلب بروید

واقعا بهشت زیبای مشهد که میگن همین حرم امام رضا است

راستی فکر نمیکنم دیگه امام رضا با این شوکت و جلالش دیگه غریب باشه به نظر من اون کسی که توی تمام امام ها توی دوره و زمونه ی ما غریب واقع شده امام علی (ع)هست واقعا حرم این دو عزیز رو اگر مقایسه کنید خودتون متوجه این حرف من خواهید شد.

بگذریم این هم از حرم امام رضا

راستی توی عکس ها تصاویری هم وجود دارد که بعضی از اون ها برای سال های قبلی حرم و بعضی دیگر هم حرم جدید امام رضا رو نشون میدن پس بادقت به تصاویر خیره شوید مخصوصا اونهایی که هنوز به دلایلی سعادت رفتن به سوی مضجع شریف آن حضرت را پیدا نکرده اند.

این تصویر زیر هم تصویر مرقد شریف و پاک آقا امام رضاست

این هم صحن انقلاب حرم آقا امام رضا در گذشته

این هم از دانشمند بزرگ و فقیه و دانای علوم اسلامی جناب شیخ بهایی که معمار اصلی حرم ایشون بودند و هم اکنون هم مرقد شریف ایشون در حرم امام رضا وجود دارد

اینجا هم بهشت ثامن الحجج که در حرم تقریبا قبرستان های زیادی وجود دارد بعضی از قبر ها مربوط است به شهدای جنگ و برخی دیگر مربوط به شهدای بمب گذاری حرم و برخی دیگر مربوط به شهدای انقلاب و ...

خلاصه این حرم بسیار بسیار بسیار بسیار بسیار بسیار بزرگ امام رضا به همین جا ختم نمیشه تازه علاوه بر چند طبقه ای هم که روی حرم ساخته شده چندین طبقه زیر زمین و پارکینگ و صحن های مختلف و بست ها و رواق های مختلفی هم زیر حرم وجود دارد و فقط کافی است که هرکس که خواست برود به پابوس امام رضا حتما یک کلاس حرم شناسی هم که درخود حرم برگذار میشود شرکت نماید تا با مکان های مختلف آن آشنا شود مانند موزه ها و کتابخانه ها و مکان های پخش گل و ...

این هم در چوبی پیش روی حرم امام رضا

این هم نزدیک ترین مکان به مضجع شریف آقا امام رضا است که در زیر زمین هستش یعنی در رواق دارالحجه و هرکس هم خواست میتواند به آنجا برود درضمن این را هم بگویم که پیکر شریق آقا امام رضا پایین تر از این جا وجود دارد البته بنا بر آنچه که از خادمین پرسیده ام.

همان طور که بسیاری می‌دانند مکان واقعی پیکر مطهر امام علی بن موسی الرضا(ع) در مکان فعلی که ضریح واقع شده نمی‌باشد و بنا بر نظر خادمین حرم این مکان چیزی در حدود ۲.۶۰ سانتی‌متر با ضریح فعلی فاصله دارد که وقتی زائران در رواق دارالحجه قرار می‌گیرند نزدیک ترین مکان به مضجع شریف علی بن موسی الرضا(ع) در گوشه این رواق قرار دارد.

هشتمین اختر تابناک آسمان امامت و ولایت، حضرت علی بن موسی رضا(ع) در روز آخر ماه صفر سال 203 هجری قمری به دست مأمون، پسر هارون‌الرشید خلیفه‌ی وقت عباسی به شهادت رسید.

بر طبق منابع تاریخی، مکانی که پیکر مطهر امام رضا(ع) در آن به خاک سپرده شده است در اصل روستای کوچکی به نام «سناباد» بوده که در حاشیه‌ی شهر «توس» قرار داشته است.

از این روستای کوچک به برکت وجود حضرت ثامن الحجج(ع)، شهری حول محور حرم امام رضا(ع) ساخته شد که امروز به مشهدالرضا معروف شده است و شهر توس در حاشیه‌ی‌ آن قرار دارد.

حرم مطهر رضوی، مهم‌ترین بنای تاریخی و مذهبی ایران اسلامی به شمار می‌رود که سالانه افزون بر 20 میلیون زائر از اقصی نقاط کشور و جهان برای زیارت آن به مشهد مقدس سفر می‌کنند.

این مجموعه‌ی فرهنگی و تاریخی، بعد از مسجد‌الحرام و مسجد‌النبی از مهم‌ترین بناهای مذهبی مسلمانان به شمار می‌رود.

حرم مطهر امام رضا(ع) بنایی تقریباً گرد است که گنبدی درخشان و طلایی بر بالای آن قرار دارد و در مرکز مجموعه‌، مضجع امام رضا(ع) قرار گرفته است.

این در حالی است که پیرامون محل دقیق دفن پیکر مطهر هشتمین پیشوای شیعیان(ع)، روایات و بحث‌های گوناگونی مطرح است.

بر اساس روایات تاریخی، حضرت رضا(ع) قبل از مرگ این شرایط را پیش‌بینی کردند.

به گفته‌ی مورخان، مأمون خیلی دلش می‏خواست که‏ حضرت رضا(ع) را در پایین پای پدرش هارون دفن کند که طبق آنچه گفته شد و در احادیث آمده، اتفاقات خارق‌‏العاده‏ای رخ داد که مجبور شدند حضرت‏ را در بالای سر هارون دفن کنند.

آن‌هایی که به زیارت امام هشتم نایل شده‌اند، می‌دانند که جای «بالا سر» حضرت تنگ‌تر است؛ چرا که قبرامام رضا(ع) در وسط مضجع قرار نگرفته است و آنجا محل دفن هارون‌الرشید می‌باشد.

براساس روایات تاریخی، امام رضا(ع) بعد از قبول ولایتعهدی مأمون و ورود به خراسان، به مرو مرکز خلافت رفت.

مقام ولایتعهدى مأمون که با شعار «الرضا من آل محمد» صورت گرفت، به طور رسمى در ماه رمضان سال 201 هجرى قمرى اعلام شد. اما این ولایتعهدی طولی نکشید و مأمون بعد از کشتن وزیر خود در سرخس،امام رضا(ع) را به روایتی در سرخس و به روایتی در توس با انگور زهرآلود، مسموم و به شهادت رساند و دستور داد پیکر مطهر ایشان را در قریه‌ی سناباد توس در «دارلاماره حمید بن قحطبه طایی» به خاک بسپارند.

دارالاماره و یا باغ حمید بن قحطبه طایی، در دهکده‌ی سناباد، دژ نظامی بوده که تاریخ ساخت آن به قبل از اسلام می‌رسید. با مرگ هارون و دفن وی در این محل، دارالاماره به بقعه‌ی هارونیه شهرت یافته بود.

مأمون برای تبرئه‌ی خود از اتهام به شهادت رساندن امام(ع) فرمان داد تا پیکر حضرت رضا(ع) را در بقعه‌ی هارونیه، نزدیک قبر پدرش به خاک بسپارند.

مورخین معتقدند اصل بنای داخلی تالار دارالاماره، معبد(آتشکده) بوده است که پس از دفن هارون به دستور مأمون تخریب و به سبک معماری خراسان و به صورت چهار دیواری ساده با گنبدی کم‌خیز احداث شد.

این مکان بعد از دفن امام رضا(ع) از سوی شیعیان و علویانی که تعداد آن‌ها در میان خراسانیان کم نبود، به مشهدالرضا تغییر نام یافت.

همین علویان بعد از به قدرت رسیدن آل بویه اقدام به ساخت مقبره‌ای برای حضرت امام رضا(ع) نمودند.

نخستین سنگ مضجع منوّر امام(ع) که هم‌اکنون در موزه‌ی مرکزی آستان قدس رضوی نگهداری می‌شود، سنگ مرمری با ابعاد30 در 40 سانتیمتر می‌باشد.

روی این سنگ که از قرن پنجم هجری بر مرقد آن حضرت قرار گرفت، عباراتی مشتمل بر آیه‌ی قرآن و اسامی پیشوایان معصوم به خط کوفی نوشته شده است.

به مرور زمان سنگ مرقد ارتفاع و حجم یافت و در دوره‌های بعدی مکعبی به شکل صندوق با حجم و ارتفاع بیشتری ساخته شد و بر فراز مرقد شریف قرار گرفت.

نخستین بنایی که گرداگرد مرقد مطهر امام رضا(ع) ساخته شد، به دوره‌ی سامانیان و حکومت آن‌ها در خراسان بر می‌گردد.

بر اساس گفته‌ی برخی از مورخین نظیر «ابن اثیر» در الکامل، سلطان محمود غزنوی عمارت مشهد طوس را که مرقد علی بن موسی الرضا(ع) و رشید در آن است، پس از تخریبی که پدرش سبکتکین غزنوی در قبه به وجود آورد، از نو ساخت و بنایی زیبا بر آن بنیاد نهاد.

گنبد این بنا در دوره‌ی سلجوقیان نصب شد اما در اوایل قرن هفتم هجری قمری، دوران سلطنت سلطان محمد خوارزمشاه، بار دیگر حرم مطهر با کاشی‌های ممتاز، معروف به کاشی سنجری تزئین یافت.

دوران تیموریان یکی از دوره‌هایی بود که تغییرات زیادی در حرم امام رضا(ع) به وجود آمد و تعداد زیادی از بناهای گرداگرد آن ساخته شد.

بخش مهمی از این بناها در دوران «شاهرخ» و به همت «امیر علیشیر نوایی»، وزیر وی ساخته شد.

از آثار مهم این دوره می‌توان به مسجد گوهرشاد در جنوب حرم مطهر و دو رواق تاریخی «دارالحفاظ»، «دارالسیاده» و «مدرسه پریزاد» اشاره کرد.

دوران صفویه با توجه به استقرار حکومت شیعیان و ارادتی که شاهان این سلسله به ائمه داشتند، یکی از دوره‌‌هایی بود که حرم مطهر رونق پیدا کرد.

شاه طهماسب صفوی در سال 932 ه.ق دستور داد تا گنبد را با طلا بپوشاندند و علاوه بر این، ایوان امیر علیشیر و گلدسته‌ی کنار گنبد را نیز طلاکاری کرد.

علاوه بر آن، شاه سلیمان صفوی به تعمیر رواق دارالسیاده و طلاکاری مجدد گنبد که در اثر زلزله‌ی سال 1084ه.ق آسیب دیده و فروریخته بود، اقدام کرد.

رواق‌های توحیدخانه، گنبد الله‌وردی خان و گنبد حاتم خانی نیز از آثار عهد صفویه است.

از دوره‌ی صفویه به بعد حرم امام رضا(ع) علاوه بر تزئیناتی که سلسله‌های مختلف بر آن افزودند، گسترش یافت.

دومین ضریح در سال 1160ه.ق و به دستور شاهرخ، نوه‌ی نادر که معروف به ضریح نگین‌نشان بود، ساخته ووقف مرقد مطهر شد.

در عصر پادشاهی فتحعلی‌شاه قاجار به دستور وی ضریحی فولادی و ساده ساخته شده و روی ضریح دوم(ضریح نگین نشان) نصب شد که این ضریح نیز تعویض شد.

ضریح چهارم به ضریح ملمع «طلا و نقره» و ضریح «شیر و شکر» معروف بود و ضریح پنجم نیز پس از آن ساخته و نصب شد.

افزودن چند صحن به صحن‌های اصلی حرم امام رضا(ع)، راه‌اندازی و تجهیز مجهزترین کتابخانه‌ی ایران، راه‌اندازی موزه و سایر سیستم‌های رفاهی به زائران از جمله اقداماتی است که در دوره‌ی پهلوی در حرم مطهر رضوی انجام شده است.

گنبد طلای امام رضا

  بر فراز بنای اصلی حرم مطهر و در مرکز مجموعه اماکن مقدسه قرار گرفته، ساختار آن دو پوشه و به قولی تاریخ اولین طلاکاری بر روی آن در عهد صفویه صورت گرفته و در اثر حوادث مختلف چندین بار بازسازی شده است.

قدیم

  قدیمی ترین مناره طلاکاری شده موجود در اماکن متبرکه، مناره بالای ایوان طلای صحن انقلاب (عتیق) است که در شمال غربی گنبد مطهر واقع شده و از بناهای عهد صفوی است و به قرینه آن مناره دیگری بر فراز ایوان عباسی (ایوان شمالی) در عهد افشاریه احداث شده است. این دو مناره در اثر حوادث تاریخی بارها آسیب دیده و چندین بار مرمت شده است.

 

جدید: 

  دو مناره طلاکاری شده صحن جمهوری جدید الاحداث و مربوط به دوران بعد از پیروزی انقلاب اسلامی است.  علاوه بر مناره های یاد شده دو گلدسته بزرگ کاشی کاری شده در دو طرف بخش شمالی گنبد ایوان مقصوره در مسجد گوهرشاد، و دو گلدسته کوچک کاشی کاری شده بر فراز بناهای بخش جنوبی صحن جمهوری احداث شده است.

نقاره خانه

بنای آن در دو طبقه با نمای بیرونی کاشیکاری شده بر فراز ایوان شرقی صحن انقلاب قرار گرفته که بنای قبلی آن در یک طبقه و از حلب و چوب احداث شده بود. مطابق رسم معمول از زمان صفویه روزی 2 نوبت، قبل از طلوع و غروب خورشید. در همه ایام بجز ایام سوگواری، نقاره خوانی انجام میشد و نقاره چیان در یک گروه 12 نفری به کار خود ادامه میدادند و در حال حاضر یک گروه 7 نفری در همه ایام قبل از طلوع و غروب خورشید و در ماه مبارک رمضان قبل از اذان صبح و در اعیاد مذهبی و اعلام شفا، مراسم نقاره زنی انجام میشود.

این هم از پرچم جدید گنبد امام رضا(ع)

این هم ضریح قدیمی امام رضا که جزو اولین ضریح های ایشون هم محسوب میشه

سقاخانه اسماعیل طلا

نادر شاه افشار در جنگ هرات سنگی به ظرفیت سه کر آب که یک پارچه است را به غنیمت می‌گیرد و

 اعلام می‌کند هر کس این سنگ را بدون اینکه آسیبی برساند؛ به مدت 12 روز به مشهدالرضا (ع) برساند جایزه ویژه ای نزد من دارد.  فردی اقدام به این کار می‌نماید و بعد از نه روز سنگ را به مشهد می آورد و به خیال اینکه خوش خدمتی کرده و زودتر از موعد مقررسنگ را به مشهد رسانده، نزد نادر شاه می‌رود و تقاضای جایزه اش را می‌نماید. نادر شاه دستور می‌دهد چشم های او را کور کنند تا دیگر روی حرف او حرفی نزند چرا که او گفته بوده 12 روزه  و این فرد 9 روزه سنگ را آورده است. این سنگ در کنار جوی آبی که آن زمان از وسط این صحن عبور می‌کرده نصب می‌شود و مردم برای رفع تشنگی ازآب درون آن استفاده می‌کردند.  چند سال بعد هدیه ای به دربار نادر شاه افشار می‌رسد نادر شاه می‌خواهد این هدیه را باز کند ولی یکی از سرداران سپاهش به‌نام « اسماعیل‌خان» از او می‌خواهد چون این بسته مشکوک است آن را در خارج از شهر باز کنند نادر موافقت می‌کند بسته در خارج از شهر باز می‌شود و درو نش مواد منفجره بوده به محض باز گشائی انفجار رخ می‌دهد . نادر شاه به جهت زکاوت اسماعیل خان و به شکرانه این که از این بلا جان سالم بدر برده دستورمی‌دهد هم وزن اسماعیل خان به او طلا اهدا کنند اسماعیل خان هم طلاها را صرف ساختن جایگاه آن سنگاب کرده و گنبد و پایه های سقاخانه را طلا می‌نماید بدین جهت از آن زمان سقا خانه را «سقا خانه اسماعیل طلائی» نام گذاری کرده اند.

منبر امام زمان(عج) واقع در مسجد گوهرشاد حرم امام رضا(ع)

منبر صاحب الزمان(عج) 7/5 متر طول دارد و تعداد پله های آن 14عدد است. هر یک از قسمت های منبر هم به شکل مشبک و منبت کاری شده است.

---

زیبایی، قدمت و نفیس بودن منبر معروف به «منبر صاحب الزمان (عج)» به کنار، چیزی که این روزها نظر هنرمندان را به خود جلب کرده این است که چطور در ساختن چنین منبر با شکوهی حتی از یک تکه آهن یا میخ استفاده نشده است.این موضوع زمانی شگفتی سازتر می شود که بدانیم از عمر این اثر ارزشمند تاریخی، فرهنگی و هنری حدود دو قرن می گذرد .

برای دیدن این منبر باید به زاویه جنوب غرب ایوان مقصوره مسجد گوهر شاد، نزدیک محراب بروید سال ساخت آن1243قمری و زمان فتحعلیشاه گزارش شده است.

بر اساس تحقیق های به دست آمده، استاد محمد نجار خراسانی این منبر را از چوب گردو و گلابی و به شیوه منبت کاری و قلمزنی بسیار ظریف با نقوش اصیل ساخته است.

از این اثر همواره به عنوان یکی از شاهکارهای صنعت نجاری یاد می شود.

منبر صاحب الزمان(عج) 7/5 متر طول دارد و تعداد پله های آن 14عدد است. هر یک از قسمت های منبر هم به شکل مشبک و منبت کاری شده است.

در پیشانی سه در عرشه عبارت «الخطبه و عیدالمومنین» به شکل منبت کاری شده به چشم می خورد.

منبر همچنان سالم و استوار است و به دقت از آن نگهداری می شود تا به حال دو مرتبه در سال های 1320و 1325 شمسی تعمیرهایی روی آن انجام شده که بار آخر استاد گلپایگانی پنج سال از عمرشان را صرف بهبود تخریب های جزئی آن کردند.

این هم تصاویری از منبر